نگرش دانشجویان و معلمان ایرانی نسبت به استفاده از زبان فارسی در کلاس های زبان انگلیسی عمومی

تحقیق حاضر که از نوع مطالعه ی موردی است به بررسی نگرش دانشجویان و اساتید ایرانی نسبت به استفاده ی موثر از زبان اول (فارسی) و زبان دوم (انگلیسی) در کلاس های زبان انگلیسی عمومی در سطح دانشگاه می پردازد. دو گونه پرسشنامه به انضمام 10مصاحبه با اساتید که به صورت تصادفی از جامعه ی اماری انتخاب شده بودند در این مطالعه به کار گرفته شده است.شرکت کنندگان در این تحقیق 345 دانشجو و 25 استاد از دانشگاه گیلان می باشند.نتایج نشان می دهند که دانشجویان ایرانی به موثر بودن زبان اول معتقدند. توصیف معنای وازگان جدید, ترجمه به عنوان تکنیکی برای بررسی درک مطلب, استفاده از فرهنگ لغت دو زبانه, شرح شباهت ها و تفاوت های میان دو زبان, صحبت با سایر دانشجویان در کارهای گروهی و شرح قواعد دستوری پیچیده از جمله موقعیت هایی بودند که دانشجویان ترجیح به استفاده ی بیشتر از زبان فارسی نسبت به زبان انگلیسی در کلاس ها می نمودند.ضمنا این تحقیق نشان می دهد که اساتید ایرانی تمایل مثبتی نسبت به استفاده بیشتر از زبان انگلیسی نسبت به زبان فارسی در کلاس های زبان انگلیسی عمومی دارند. موقعیت های استفاده ی مدرسان از زبان فارسی عبارتند از استفاده از زبان فارسی به عنوان تکنیکی برای بررسی درک مطلب زبان اموزان,مدیریت کلاس و کنترل فعالیت های گروهی دانشجویان شرح قواعد دستوری پیچیده و شرح شباهت ها و تفاوت های میان انگلیسی و فارسی. با این وجود استفاده از ابزار آماری (mann-whitney) حاکی از تفاوت بارز معنی داری میان نگرش دانشجویان و اساتید ایرانی نسبت به استفاده ی موثر از زبان فارسی و انگلیسی در کلاس های زبان انگلیسی عمومی است. یافته های تحقیق برای مدرسان این است که آنها باید در نظر بگیرند اگرچه زبان عمده ی تدریس در کلاس های زبان انگلیسی عمومی, انگلیسی است ولی استفاده ی منطقی از زبان فارسی برای رهایی برخی از دانشجویان با قوه ی اعتماد به نفس پایین موثر می باشد.